To πανεπιστήμιο προσαρμόζεται στις ανάγκες των αφεντικών…

ελπαρσεπτfinalελπαρσεπτfinal2

Πλαίσιο Λόγου για τη Γενική Συνέλευση (20/6)

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ PDF

Βιώνουμε, τους τελευταίους 6 μήνες, την πλήρη επιστροφή στην κανονικότητα της ζωής και της παραγωγής στο Πολυτεχνείο και την αδιαφορία για την κατάληξη ενός τρίμηνου απεργιακού αγώνα καθώς και για το πως στο διάολο λειτουργούσε αυτό το ρημάδι το ΕΜΠ με μεγάλη μερίδα των εργαζομένων του σε διαθεσιμότητα. Η γνώση συνέχιζε να μπαίνει στα μυαλά των φοιτητών και το χρήμα από τα ερευνητικά να μπαίνει στις τσέπες των μεγαλοκαθηγητάδων, ενώ οι διαθέσιμοι εργαζόμενοι δούλευαν εθελοντικά, εξασφαλίζοντας ότι οι παραπάνω λειτουργίες συνεχίζονταν κανονικά. Ώσπου μια μέρα, οι ανέμελοι ιθαγενείς του Πολυτεχνείου βρήκαν τις πύλες κλειστές και το ίδρυμα σε κατάληψη από τους διοικητικούς υπαλλήλους, καθώς το πρώτο κύμα απολύσεων θα πέταγε 341 άτομα στο δρόμο εντός διημέρου.

Η κυβέρνηση, αναμενόμενα, ανακαλεί όλες τις υποσχέσεις του Αρβανιτόπουλου για συνολική επαναπρόσληψη των απολυμένων, συνεχίζοντας στο μονοπάτι της εφαρμογής της διαθεσιμότητας των Δημοσίων υπαλλήλων (βλ. Καθαρίστριες, σχολ. φύλακες, εκπαιδευτικοί, γιατροί ΕΟΠΠΥ) και της πανεπιστημιακής αναδιάρθρωσης. Η απόλυση των διοικητικών ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στο πανεπιστήμιο μέσω των εργολαβιών μαζί με όλα τα καλά που αυτές φέρνουν μαζί τους για το Κράτος και τα αφεντικά (υποτιμημένη και επισφαλής εργασία, απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων, απαγόρευση απεργειών κτλ), όπως έχει ήδη συμβεί στη Φοιτητική Λέσχη και στις υπηρεσίες καθαριότητας . Μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι αυτή της φύλαξης όπου οι απολυμένοι φύλακες θα αντικατασταθούν από ιδιωτικές εταιρίες security με μισθωμένους μπράβους πρόθυμους να καταστείλουν οποιαδήποτε δραστηριότητα ενοχλεί τα ιδιωτικά και κρατικά συμφέροντα.

Ταυτόχρονα, το υπουργείο, με την απειλή της διακοπής χρηματοδότησης και της μη επαναπρόσληψης των διαθέσιμων, επιβάλλει στα ιδρύματα τη σύνταξη Οργανισμών οι οποίοι θα ελέγχουν την εσωτερική τους λειτουργία, εφαρμόζοντας ουσιαστικά τους νόμους Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Συγκεκριμένα, το προσχέδιο Οργανισμού ΕΜΠ που συντάχθηκε από την διοίκηση προβλέπει μεταξύ άλλων την καθιέρωση “ανταποδοτικών” υποτροφιών, δηλαδή εθελοντική εργασία φοιτητών σε πρώην θέσεις διοικητικών με αντάλλαγμα μια μικρή χρηματική απολαβή, είσοδο των προαναφερθέντων εργολαβιών, ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης της έρευνας, σπάσιμο του πτυχίου και αξιολόγηση του με βάση πιστωτικές μονάδες, φοιτητικά δάνεια από τράπεζες, πειθαρχικές διώξεις για “άτακτους” και “αντιφρονούντες” φοιτητές και εργαζόμενους και φυσικά, τα “πολυπόθητα” ν+2 έτη φοίτησης. Το τελευταίο συνδέεται άμεσα με τις διαγραφές φοιτητών που ο ίδιος ο οργανισμός προβλέπει και ο Αρβανιτόπουλος βιάστηκε να ανακοινώσει.

Πρόκειται για μια γενικότερη πλήξη των φοιτητών προσαρμοσμένη στο πλαίσιο της εντατικοποίησης των σπουδών, το οποίο αγνοεί τις ανάγκες τους και σκοπίμως περιορίζει τη δυνάτοτητα συλλογικής διεκδίκησης αυτών. Πλέον ο φοιτητής καλείται να ανταπεξέλθει σε ενα επιβαρυμένο πρόγραμμα σπουδών υπό το άγχος της διαγραφής του. Βέβαια ούτε λόγος για τους φοιτητές που αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους, αφού για να υπάρξουν ελαφρυντικά σχετικά με τη διαγραφή θα πρέπει να δουλεύουν πάνω απο 20 ώρες ασφαλισμένα, ενώ είναι γνωστό ότι εργοδότης που κολλάει ένησμα, σε αυτήν την ηλικία, δεν υπάρχει. Ακόμη και έτσι δεν τίθεται θέμα διευκόλυνσης αφού η αναδιάρθρωση με άξονα σπουδών δύο ταχυτήτων, part-time και full-time φοιτητών, οξύνει τους ταξικούς φραγμούς μεταξύ των φοιτητών με ευμενέστερη και δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση.Ταυτόχρονα η είσοδος στο πανεπιστήμιο για νέους απο εργατικές λαϊκές οικογένιες γίνεται ακόμη δυσκολότερη.

Όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να ειδωθούν ως μεμονομένες κινήσεις ενάντια σε συγκεκριμένες ομάδες αλλά ως ένα ευρύτερο σχέδιο αναδιάρθρωσης με κατεύθυνση την ισχυροποίηση της κρατικής εξουσίας και του Κεφαλαίου τόσο στην κοινωνία όσο και στο πανεπιστήμιο. Ο φοιτητής θα πρέπει να πειθαρχίσει στο ρόλο του ως μελλοντικός εξειδικευμένος εργαζόμενος και μόνο, προετοιμάζοντας τον να αναβάλλει την διεκδίκηση των αναγκών του κατα τη διάρκεια της φοίτησης (π.χ. δωρεάν παιδεία, σίτηση, στέγαση, ελεύθερος χρόνος), όπως θα πρέπει να κάνει και στο χώρο εργασίας του (π.χ.μισθός, εργασιακά δικαιώματα, σύνταξη, ξεκούραση). Αντίστοιχα, ο εργαζόμενος στο πανεπιστήμιο  θα δουλευεί με ολοένα και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, με μειωμένες απολλαβές αλλα και δυσκολία διεκδίκησης περισσότερων. Ο στόχος της αναδιάρθρωσης δεν είναι μόνο η εκπαιδευτική λειτουργία αλλά και η κοινωνική. Η διευκόλυνση των σχέσεων κυριαρχίας του Κεφαλαίου στην κοινωνία προϋποθέτει τόσο την εργασιακή υποτίμηση όσο και την ιδεολογική χειραγώγηση.

Μπροστά σε αυτές τις κινήσεις η ΔΑΠ, το πιστό σκυλάκι της κυβέρνησης και των αφεντικών, ξεδιάντροπα διακηρύσσει ότι δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τις ανάγκες των φοιτητών και εργαζόμενων, παρά μόνο για τα συμφέροντα των πατρόνων της, ενώ ταυτόχρονα σαμποτάρει όλους τους αγώνες και τις συλλογικές διαδικασίες, τιμώντας την ένδοξη παράδοση του πολιτικού χώρου όπου ανήκει. Η Αριστερα, συμμετέχοντας στους αγώνες, αναμένει πολιτικό κέρδος από αυτούς κι συχνά αναθέτει τη νίκη τους σε μια μελλοντική “κυβέρνηση της αριστεράς” η “λαϊκή εξουσία”. Ταυτόχρονα η κατεύθυνση των αγώνων με τη λογική υπεράσπισης του “Δημοσίου και Δωρεάν” Πανεπιστημίου αγνοούν το ρόλο του κράτους (μέρος του οποίου είναι) ως εξουσιαστικό μηχανισμό και εγγυητήplaisiologou της κοινωνικής ανισότητας.

Εμείς λοιπόν, επιλέγουμε τη διεκδίκηση των αναγκών μας συλλογικά, χωρίς διαμεσολαβητές ή εκπροσωπους. Οργανωνόμαστε μαζί φοιτητές και εργαζόμενοι πάνω στα κοινά μας ταξικά συμφέροντα ενισχύοντας τις γενικές συνελεύσεις και τις επιτροπές. Δηλώνουμε ξεκάθαρα πως δεν θα αφήσουμε να εφαρμοστεί καμιά καμιά απόλυση, διαγραφή φοιτητών, κανένας οργανισμός.

Προτείνουμε/Αποφασίζουμε:
– Κατάληψη της σχολής απο Τρίτη 17/6 έως και Τρίτη 24/6 και νέα Γενική Συνέλευση την
Τρίτη 24/6 σε κατειλημμένη σχολή.
– Στηρίζουμε τον αγώνα τον διοικητικών υπαλλήλων για να παρθούν πίσω όλες οι απολύσεις,
την κάταληψη του ιδρύματος, τις περιφρουρήσεις και όποια άλλη κινητοποίηση καλεστεί.
Ταυτόχρονα, επιδιώκουμε τον συντονισμό μεταξύ των συλλόγων των φοιτητών και των
εργαζομένων και την εκπροσώπηση του συλλόγου στην συνέλευση των εργαζομένων και
στην παμπολυτεχνιακή συνέλευση, με τοποθέτηση που θα διαμορφωθεί απο την Γ.Σ.
– Μπλοκάρουμε έμπρακτα την εφαρμογή του (σχεδίου) Οργανισμού στο ΕΜΠ.
– Συντονιστικό κατάληψης Τετάρτη 18/6, 14:00 όπου θα συνδιαμορφωθεί το πολιτικό πλαίσιο
της απόφασης αυτής και απο το οποίο θα προκύψει το επόμενο πλαίσιο που θα κατέβει στην
Γ.Σ.

 
* Πλαίσιο λόγου: Είναι αναμενόμενο και επιθυμητό η κάθε τοποθέτηση στη συνέλευση να γίνεται με
κάποιο πολιτικό σκεπτικό. Οι αποφάσεις όμως πρέπει να παίρνονται στη βάση των κοινών αναγκών και
ο λόγος του ΦΣ θα πρέπει να συνδιαμορφώνεται μετά τη ΓΣ από τα άτομα που συμμετέχουν στις -ή
συμφωνούν με- τις δράσεις που αποφασίζονται. Επομένως, παρόλο που τοποθετούμαστε πολιτικά, αν
καταθέσουμε κάτι προς ψήφιση (μαζί με άλλα πλαίσια η μή) στη συνέλευση, αυτό δεν θα είναι όλο το παρόν κείμενο,
αλλά μόνο όσα βρίσκονται κάτω από το “προτείνουμε/αποφασίζουμε”.

Καμία Διαγραφή Φοιτητή – ν+2 να είναι οι ώρες τους…

Το κείμενο σε pdf.
anthrwpakia2
Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας μέχρι την καταστολή,
την τρομοκρατία και τον εγκλεισμό χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση και απαξίωση
της ζωής και της εργασίας μας. Βιώνουμε μια ταξική επίθεση των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους
πάνω μας, που στόχο έχει την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Σε αυτό το πλαίσιο,
εντείνεται και “νομιμοποιείται” η αναδιάρθρωση η αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως
και στις υπόλοιπες βαθμίδες) με την επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας (εργολαβίες), την άμισθη εργασία
μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητριών, την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση, τη μετακύλιση
του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειες τους, την αύξηση της καταστολής, την αποστείρωση
των πανεπιστημιακών χώρων, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.

Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, γίνεται λόγος μέσα από δημοσιογραφικές πηγές, που έχουν επιβεβαιωθεί
και από το Υπουργείο, για διαγραφές 180.000 “αιωνίων” φοιτητών, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο
4009/11. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος ορίζει ότι οι φοιτήτριες που εγράφησαν μέχρι το 2004-05 “θεωρείται
ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική τους ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-14,
εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό” (για τους 2005-06 ορίζεται αντίστοιχα το 2014-15).

Οι ρητορείες περί αναγκαιότητας των διαγραφών συνήθως συνοδεύονται και από μια χοντροκομμένη
μπουρδολογία, που μιλά για «τεμπέληδες αιώνιους που κοστίζουν στους φορολογούμενους», η οποία είναι
καταφανώς παραπλανητική και έχει, μεταξύ άλλων, ως στόχο τη διαίρεση των φοιτητών σε επιμελείς
και σε τεμπέληδες/αιώνιους, με τους πρώτους να αποδέχονται τις διαγραφές των δεύτερων ή ακόμα χειρότερα
να τις στηρίζουν ανοιχτά (π.χ. καριερίστες, που νιώθουν ότι το πτυχίο τους θα αποκτήσει μεγαλύτερη
αξία). Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι οι συμφοιτήτριες μας, που έχουν υπερβεί το όριο σπουδών,
από τη μία δεν «κοστίζουν», αφού δε δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.λ.π. (όχι ότι αν
κόστιζαν, θα άλλαζε κάτι), ενώ από την άλλη, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει
τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά από το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας
κ.α. Και στην περίπτωση όμως, που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως
έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές
επιλογές και επιθυμίες μας!

Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα προσχήματα, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι διαγραφές
έχουν ως στόχο την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης (στην ίδια κατεύθυνση κινούνται
άλλωστε και οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι αλυσίδες μαθημάτων κ.λ.π.) και της συνεπαγόμενης
πειθάρχησης των φοιτητών. Έτσι, το ν+2 έρχεται να εντείνει την εξατομίκευση, τον ανταγωνισμό και
την αποστείρωση, δυσχεραίνοντας την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον τις δυναμικότερες μορφές της.
Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η
μετάβαση από το υπάρχον μοντέλο πανεπιστημίου σε ένα όλο και πιο παραγωγικό για τις ανάγκες των
αφεντικών.

Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να τονιστεί από την “καυτή” παράγραφο του νόμου, η οποία
αναγράφεται πιο πάνω και αναφέρεται στις διαγραφές, είναι η φράση: «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά
από τον οργανισμό».*


*Τι είναι όμως αυτός ο περιβόητος οργανισμός; Ο οργανισμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά την εσωτερική λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως είναι η ίδρυση, η κατάργηση, η συγχώνευση και η μετονομασία,  τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι υπάρχουσες φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια),  η προστασία και η ασφάλεια της σχολής, η σύσταση νέων θέσεων διοικητικού προσωπικού, αλλά και διάφορα άλλα.

Η δημιουργία -νέου ουσιαστικά- οργανισμού, η οποία γεννά ελπίδες σε κάποιους για ευνοϊκότερη εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών, θα πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον υπάρχοντα νόμο-πλαίσιο 4009/11, που περιλαμβάνει: ρυθμίσεις περί διδάκτρων και χορήγηση φοιτητικών δανείων, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολών και τμημάτων “σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας”. Ακόμη προβλέπει τη δημιουργία του συμβουλίου διοίκησης (αποτελούμενου σε μεγάλο βαθμό από επιχειρηματίες) με τις εξής αρμοδιότητες: την έκδοση ή αναθεώρηση του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού της σχολής, την σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία-οικονομία, τηνπαύση κοσμητόρων, τον ορισμό ή μη διδάκτρων για τους μεταπτυχιακούς και άλλα.


Σε αυτό το κλίμα προστίθενται και οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού, κατά τη διάρκεια συνάντησής
του με την ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων, ότι για να δημιουργηθούν οι νέες θέσεις, που τους
έταξε για την απορρόφηση των σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων (αλλά όχι των κατηργημένων) θα πρέπει να
δημιουργηθεί ο οργανισμός. Αυτό φυσικά είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί αερολογία.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πιθανόν τα περί διαγραφών θα λειτουργήσουν και ως κερκόπορτα, ώστε οι
φοιτήτριες μέσα στην απελπισία τους να συναινέσουν στη δημιουργία του νέου οργανισμού, με ότι αυτό
συνεπάγεται, ελπίζοντας σε μια πιο “φιλική” εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Πρόκειται για μια προσπάθεια
καλλιέργειας αυταπατών, καθώς είναι προφανές ότι από τη μια το σημαντικό είναι η εφαρμογή
των διαγραφών αυτή καθ’ αυτή και όχι οι προϋποθέσεις με τις οποίες αυτή θα γίνει, ενώ από την άλλη δεν
υπάρχει καμία εγγύηση για την “διευκόλυνση” και για το αν αυτή θα είναι ουσιαστική (μικρού διαστήματος
παρατάσεις, καταβολή διδάκτρων, αυστηρά κριτήρια παράτασης – όπως ένσημα, υψηλοί βαθμοί κ.α.).

Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να κινούμαστε με
τη λογική έκτακτης ανάγκης της τελευταίας στιγμής και της μεγάλης ώρας. Μια λογική που έχει τροφοδοτηθεί
από την αριστερά, έτσι ώστε οι αγώνες να στοχεύουν στη “κεντρική πολιτική σκηνή”, να τραβήξουν
τη προσοχή των media και τελικά να δώσουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την πολυπόθητη πολιτική υπεραξία,
καθώς καταρρέουν ηττημένοι στο “κάναμε ότι μπορούσαμε, ψηφίστε εμάς λοιπόν”. Τέρμα πια λοιπόν στις
εκτονώσεις, στην ανάθεση των αγώνων σε «ειδικούς», στις ψευδαισθήσεις εκλεγμένων σωτήρων και σε
συντεχνιακές λογικές.

Δεν αναλωνόμαστε σε μια άκριτη υπεράσπιση του μέχρι πρότινος «δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου»,
αναζητώντας συμμάχους σε όσους έκαναν χρόνια μπίζνες μέσα σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν είμαστε εδώ
για να υπερασπιστούμε κάποια ακαδημαϊκά συμφέροντα, όπως τα «ισχυρά πτυχία, που μας ξεχωρίζουν
από τους άλλους». Να μη δεχτούμε καμία «πιο έξυπνη» εφαρμογή κανενός νόμου-πλαισίου. Είναι μεγαλύτερη
ανάγκη από ποτέ, φοιτητές και εργαζόμενες του πανεπιστήμιου να αντιληφθούμε τα κοινά
μας ταξικά συμφέροντα, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές
φοιτητριών και εργαζομένων· Nα χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην
υποτίμηση των ζωών μας.


Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας

(ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ,
ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ)

Πανό για Διαγραφές/Οργανισμό

Φωτογραφία0098

Καμία Εφαρμογή Διαγραφών/Οργανισμών

Το κείμενο που μοιράστηκε στη Γενική Συνέλευση σε pdf

Φαγάμε, ήπιαμε, χορτάσαμε απάθεια κατά τη διάρκεια του αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων ενάντια στη διαθεσιμότητα, επιστρέψαμε στα θρανία και στην κανονικότητα του φοιτητικού κόσμου. Ταυτόχρονα όμως, το Υπουργείο Παιδείας ξημεροβραδιαζόταν προκειμένου η αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων να μη σταματήσει εκεί αλλά να κάνει τα απαραίτητα βήματα ώστε να φτάσει τον στόχο που επιτάσσει το Κεφάλαιο. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Πρέπει να μπει τάξη στα Πανεπιστήμια.

Επόμενο βήμα η επαναφορά των αποφάσεων σχετικά με τις διαγραφές των φοιτητών , ξεκινώντας από αυτόυς που έχουν εισαχθεί πριν το 2006, οι οποίοι πρέπει να έχουν εκκαθαριστεί από τα μητρώα των ιδρυμάτων μέχρι τον Σεπτέμβρη. Κατ’ επέκταση ανοίγει ο δρόμος για τη πληρή εφάρμογη των ν+2 χρόνων φοίτησης που προβλέπονται απο τον νόμο 4009 («νόμος Διαμαντοπούλου»). Πρόκειται για μια γενικότερη πλήξη των φοιτητών προσαρμοσμένη στο πλαίσιο της εντατικοποίησης των σπουδών, το οποίο αγνοεί τις ανάγκες τους και σκοπίμως περιορίζει τη δυνάτοτητα συλλογικής διεκδίκησης αυτών. Πλέον ο φοιτητής καλείται να ανταπεξέλθει σε ενα επιβαρυμένο πρόγραμμα σπουδών υπό το άγχος της διαγραφής του. Βέβαια ούτε λόγος για τους φοιτητές που αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους, αφού για να υπάρξουν ελαφρυντικά σχετικά με τη διαγραφή θα πρέπει να δουλεύουν πάνω απο 20 ώρες ασφαλισμένα, ενώ είναι γνωστό ότι εργοδότης που κολλάει ένησμα, σε αυτήν την ηλικία, δεν υπάρχει. Ακόμη και έτσι δεν τίθεται θέμα διευκόλυνσης αφού η αναδιάρθρωση με άξονα σπουδών δύο ταχυτήτων, part-time και full-time φοιτητών, οξύνει την ταξική αντίθεση μεταξύ των φοιτητών με ευμενέστερη και δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση.

Και που ‘σαι ακόμη, αυτήν την στιγμή οι διοικήσεις των ιδρυμάτων συντάσσουν τους οργανισμούς(*) που θα ελέγχουν την εσωτερική τους λειτουργία, εφάρμοζοντας στην ουσία τις υπόλοιπες διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου. Η είσοδος εργολαβιών στα πανεπιστήμια έχει ήδη ξεκινήσει να δρομολογείται με ιδιωτικές εταιρίες – εργολάβους να αναλαμβάνουν τη διαχειρήση της καθαριότητας και της σίτισης, επιβάλλοντας άθλιες συνθήκες εργασίας μέσα στα πανεπιστήμια. Η επέλαση της ιδιωτικοποίησης δεν σταματάει εκεί καθώς όπως προβλέπεται απο τον πρότυπο οργανισμό, ιδιώτες θα αναλάβουν και την φύλαξη των ιδρυμάτων ( στο ΕΚΠΑ και άλλα ιδρυμάτα η διαδικασία αυτή έχει ήδη ξεκινήσει). Η εικόνα του φουσκωτού (συχνά φασίστα) σεκιουριτά που αναλαμβάνει το ρόλο του ντόπερμαν του πολυτεχνείου δεν ειναι πολύ μακρινή. Σκοπός είναι η αυξανόμενη καταστολή που βιώνουμε ως κοινωνία να επεκταθεί μέσα στα ιδρύματα, ξεκινώντας ένα άτυπο «κυνήγι μαγισσών» ενάντια σε όποιον επιλέγει να διαφοροποιηθεί από το «κανονικό» και να αντισταθεί. Το κυνήγι αυτό συνεχίζεται μέσω της σύνταξης πειθαρχικών επιτροπών που προβλέπεται στον οργανισμό για φοιτητές και εργαζόμενους και της ισχυροποίησης της κυριαρχίας ενός αντιδραστικού Συμβουλίου Ιδρύματος. Τελικώς, προδιαγράφεται η ποινικοποίηση των ασυμμόρφωτων με τις επιταγές του κεφαλαίου.

Μετά την επιτυχία της να σταθεροποιήσει το καθεστώς της διαθεσιμότητας στο σώμα των διοικητικών υπαλλήλων, η κυβέρνηση ανακαλεί την «υπόσχεση» της(**) για δημιουργία θέσεων εργασίας στα ιδρύματα. Πρόκειται, για μια τάκτικη διάσπασης, αφού σύμφωνα με το υπουργείο, αν οι εργαζομένοι θέλουν να κρατήσουν την θέση τους θα πρέπει να συναινέσουν και να πιέσουν για την εφαρμογή του οργανισμού (σε περίπτωση που ο οργανισμός δεν εφαρμοστεί μέχρι τις αρχές Ιουνίου το υπουργείο απειλεί με την διακόπη της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων). Η πραγματοποίηση της τακτικής αυτής, συνεπάγει τη δημιουργία ενός πεδίου σύγκρουσης μεταξύ εργαζομένων και φοιτητών, ομάδες με κοινά συμφέροντα που θα έπρεπε να έχουν και κοινές διεκδικήσεις.

Όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να ειδωθούν ως μεμονομένες κινήσεις ενάντια σε συγκεκριμένες ομάδες αλλά ως ένα ευρύτερο σχέδιο αναδιάρθρωσης με κατεύθυνση την ισχυροποίηση της κρατικής εξουσίας και του Κεφαλαίου τόσο στην κοινωνία όσο και στο πανεπιστήμιο. Ο φοιτητής θα πρέπει να πειθαρχίσει στο ρόλο του ως μελλοντικός εξειδικευμένος εργαζόμενος και μόνο, προετοιμάζοντας τον να αναβάλλει την διεκδίκηση των αναγκών του κατα τη διάρκεια της φοίτησης (π.χ. δωρεάν παιδεία, σίτηση, στέγαση, ελεύθερος χρόνος), όπως θα πρέπει να κάνει και στο χώρο εργασίας του (π.χ. μισθός, εργασιακά δικαιώματα, σύνταξη, ξεκούραση). Αντίστοιχα, ο εργαζόμενος στο πανεπιστήμιο θα δουλευεί με ολοένα και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, με μειωμένες απολλαβές αλλα και δυσκολία διεκδίκησης περισσότερων. Ο στόχος της αναδιάρθρωσης δεν είναι μόνο η εκπαιδευτική λειτουργία αλλά και η κοινωνική. Η διευκόλυνση των σχέσεων κυριαρχίας του Κεφαλαίου στην κοινωνία προϋποθέτει τόσο την εργασιακή υποτίμηση όσο και την ιδεολογική χειραγώγηση.

Απέναντι σε αυτές τις κινήσεις, οι αγώνες διεκδίκησης «Δημοσίου και Δωρεάν» πανεπιστημίου αγνοούν τον ρόλο του κράτους (μέρους του οποίου είναι) ως εξουσιαστικό μηχανισμό και εγγυητή της κοινωνικής ανισότητας. Η ενασχόληση με τις “φοιτητικές εκλογές” από τις παρατάξεις και η αναμονή εκλεγμένων αντιπροσώπων που θα λύσουν τα προβλήματα τους, από τους φοιτητές, δημιουργούν αυταπάτες και κλείνουν (θέλοντας και μη) τα μάτια μπροστά στη σημαντικότητα των επερχόμενων αλλαγών. Προφανώς οι κυβερνητικές παρατάξεις δεν ενδιαφέρονται καν για την εφαρμογή τους αφού ευθυγραμίζονται πλήρως με αυτές, ενώ η αριστερά περιμένει να δημιουργήσει μερικά πυροτεχνήματα της τελευταίας στιγμής, αποσπώντας την πολιτική υπεραξία και αναθέτοντας την αντιμετώπηση τους σε μία “κυβέρνηση της αριστεράς” ή “λαική εξουσία”.

Εμείς λοιπόν, επιλέγουμε τη διεκδίκηση των αναγκών μας συλλογικά, χωρίς διαμεσολαβητές ή εκπροσώπους. Οργανωνόμαστε μαζί φοιτητές και εργαζόμενοι πάνω στα κοινά μας ταξικά συμφέροντα ενισχύοντας τις γενικές συνελεύσεις και τις επιτροπές. Δηλώνουμε ξεκάθαρα πως δεν θα αφήσουμε να εφαρμοστεί καμία διαγραφή φοιτητή και κανένας οργανισμός.

(*) Ο οργανίσμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει όλα τα θέματα όπως η ίδρυση, η μετονομασία, συγχώνευση, κατάργηση Τμημάτων, εργαστηρίων, κλινικών και μουσείων, λειτουργία αρμόδιων όργανων (Συγκλητος, Κοσμητεία, ΓΣ Σχολής/Τμήματος κλπ), καθήκοντα, δικαιώματα, υποχρεώσεις, κανόνες δεοντολογίας, πειθ. παραπτώματα, ποινές των ΕΕΠ, ΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ, Φοιτητών, αρχές λειτουργίας ΠΠΣ κ ΠΜΣ, τρόπος αναπλήρωσης μαθημάτων, μέθοδοι αξιολόγησης προόδου φοιτητών, φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια) όροι/ διαδικασία απώλειας δικαιώματος σε αυτές, ορισμός, ανάδειξη εκπροσώπων καθ, φοιτ, κάθε είδους προσωπικού στα συλλογικά όργανα, προστασία κ ασφάλεια προσωπικού κ περιουσίας, οργάνωση διοικ. Υπηρ. σύσταση θέσεων διοικ. προσωπικού κάθε κατηγορίας για μεταφορά, καθαριότητα, φύλαξη, συντήρηση.

Συγκεκριμένα στον πρότυπο οργανισμό του ΕΜΠ που κυκλοφόρησε πρόσφατα ώστε να γίνουν σε αυτόν διορθώσεις, προβλέπονται μεταξύ άλλων η καθιέρωση των ν+2 ετών φοίτησης, η δυνατότητα σε τράπεζες να συνάπτουν δάνεια με φοιτητές, οι “ανταποδοτικές υποτροφίες” δηλαδή η εθελοντική εργασία φοιτητών σε πρώην θέσεις διοικητικών με αντάλλαγμα μια μικρή χρηματική απολλαβή για αυτούς, αξιολόγηση των μαθημάτων με βάση πιστωτικές μονάδες τις οποίες ο φοιτητής θα συγκεντρώνει για να αποκτλήσει το πτυχίο του, ιδιωιτικοποίηση της διαχείρισης της έρευνας, η είσοδος σεκιουριτάδων στην φύλαξη του πολυτεχνειου κ.α.

(**) Θυμίζουμε ότι η μεγάλη σε διάρκεια απεργία των διοικητικών υπαλλήλων έληξε μετά από έναν υποτιθέμενο “συμβιβασμό” με το Υπουργείο Παιδείας, – με την βοήθεια της πίεσης συνδικαλιστικών παρατάξεων- σύμφωνα με τον οποίο το Υπουργείο (που ποτέ δεν δεσμεύτηκε γραπτά) θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας, στις οποίες θα μπορούσαν να μεταπηδήσουν οι πρώην εργαζόμενοι, αφού βγουν στην διαθεσιμότητα. Καμία βέβαια λύση δεν βρέθηκε για τους εργαζόμενους των οποίων ολόκληρος ο τομέας καταργήθηκε (π.χ. φύλαξη).

 

Εκδήλωση-Συζήτηση για την απεργία σε ΑΕΙ-ΤΕΙ

Afisa-ekdilosi-TELΣάββατο 25/01, 18:00
Κάτω Πολυτεχνείο, Κτίριο Γκίνη

Έπειτα απο 15 εβδομάδες απεργίας, καταλήψεων και κινητοποιήσεων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και ενώ η κανονικότητα απλώνεται καταθλιπτικά πάνω από τα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια και τα κάτεργα των εργολάβων, εμείς, φοιτητές και εργαζόμενοι που συμμετείχαμε από την πρώτη μέχρι τη τελευταία μέρα στις κινητοποιήσεις, στις περιφρουρήσεις και τις καταλήψεις, θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη για έναν απολογισμό και μια (αυτο)κριτική μακριά απο λογικές που μεθοδεύουν είτε την ηττοπάθεια -και τα κεφάλια μέσα- είτε τη θριαμβολογία -σαν εύκολη δικαιολογία για την απουσία κριτικής και περιεχομένου.

Με βάση αυτά καλούμε σε ανοιχτή πολιτική εκδήλωση-συζήτηση με σκοπό την άμεση ανταλλαγή εμπειριών και την ανάλυση ζητημάτων που τέθηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα όπως:

Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός και το ξεπέρασμά του, η λογική της ανάθεσης και οι πελατειακές σχέσεις, τα όρια και ο εγκλωβισμός των αγώνων στα πλαίσια της νομιμότητας, η έλλειψη κριτικής στο «δημόσιο» Πανεπιστήμιο, η ιδιωτικοποίηση-επιχειρηματικοποίηση και η μετακύλιση του κόστους φοίτησης, η αδυναμία σύνδεσης των αγώνων φοιτητών και εργαζομένων και η απαθής ή η εχθρική στάση απέναντι στον αγώνα από μερίδα φοιτητών.

Μέλη της απεργιακής επιτροπής του ΕΚΠΑ | Αυτόνομο Σχήμα ΦΜΣ | Ελευθεριακή Παρέμβαση Πολιτικών
Μηχανικών | Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου | Ελευθεριακό Σχήμα ΣΕΜΦΕ | Αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ

Το πανεπιστήμιο της μπίζνας, της διαθεσιμότητας και της απάθειας σε καλωσορίζει

Κείμενο που μοιράστηκε στη σχολή:
elpar1 elpar2